Om niet uit de toon te vallen bij de rest van de motorruimte hebben we besloten om het kleppendeksel in hetzelfde smurfenblauw als de waterdarmen te laten lakken. Een taak die perfect minutieus werd uitgevoerd door een bevriende Nederlandse M3 equipe, bedankt Aad en Mario !!
Omdat we ondertussen eindelijk pencilcoils gevonden hebben die min of meer de juiste afmetingen en specificaties hebben, moesten de 4 gaten voor de bougiekabels wat groter gemaakt worden.
Een boor van 30mm en 2 extra handen van vriend Ivo waren genoeg om die klus te klaren.
Hier alvast een glimp van de werken en het finale resultaat.
Ons eerste idee was achter het benzineklepje een jumpstart stekker te verbergen. Op die manier konden we in kritische zones toch nog extra “jus” voorzien zonder de motorkap te moeten openen. Omdat we toch geopteerd hebben om een fors uit de kluiten gewassen gel batterij te gebruiken wordt dit eigenlijk een beetje overbodig.
We hebben deze vrijgekomen plaats dan maar benut om de ontluchting van de benzinetank vakkundig te verbergen. Achteraan de auto was geen optie omdat we dan het risico lopen dat er benzine door de onderdruk naar buiten wordt gezogen.
Soms kan een oplossing zo simpel zijn maar helaas is niet elke fabrikant flexibel genoeg om mensen het leven makkelijk te maken.
Eigenlijk was dit verhaaltje af maar onze 45gr verdraaischijf om de TPS sensor op de actuator te kunnen plaatsen was geen hoogstaand stukje design. We dachten dit is zo simpel dat we onze mechanica goeroe Nick eens niet moesten lastig vallen, maar helaas.
Als we de reclameblokken op TV bekijken is het kinderspel een ruimte wekenlang fris en aangenaam geurend te houden. Ambi Pur en andere welriekende attributen zouden misschien wel werken in de R-Box cockpit maar een hele rally lavendel of dennegeur zien we toch niet echt zitten.
We zijn eerder voorstander om alle nare geurtjes en andere vervuiling buiten te houden. Klein detail er is nog een gapende wonde in de tunnel, zodat we met de schakelpook voldoende kunnen roeren om telkens de juiste versnelling te kiezen.
Op het eerste zicht een niet zo moeilijke opdracht om dit lucht, water en stofdicht te maken. Toch heeft dit dwaze bakje ons bijna naar de valium doen grijpen.
Was het een zwak moment of het gebrek aan plaats, de grillige vorm of iets anders, ik weet het niet maar versie 1 is na heel wat knutselen in de vuilbak geeindigd. Versie 2 heeft minstens evenveel tijd gevraagd, maar is gelukkig wel bruikbaar. Plaats over hebben we zeker niet, supermakkelijk om te monteren is het ook niet maar het is doenbaar en vooral hermetisch dicht. Enkel de rubberhoes, momenteel afkomstig van een stuurhuis van een MKII Escort is net iets te groot in buitendiameter en schuurt lichtjes tegen de bovenkant van de tunnel. Dus nu enkel nog op zoek gaan maar een iets beter passende variant. Ook het huisvesten van de kabel voor de achteruitversnelling te selecteren was millimeter werk.
Het is wederom opgelost maar dat zijn dingen die we echt moeten meepakken als we ooit een 2de kas bouwen en in de beginfase wanneer de carrossierie werken aan de gang zijn moeten voorzien. Al doende leert men ….
Door een niet zo gelukkige keuze in de beginfase hebben we nu heel wat kopzorgen gehad om de versnellingsbak achteraan op zijn plaats te houden.
We hadden destijds 2 cilindervormige bussen aan de carrossierie gelast om later de versnellingsbak op zijn plaats te houden. Omdat we op dat moment nog niet de definitieve bak hadden gekozen was het onmogelijk de plaats 100% correct te bepalen.
Door 1 of andere geestelijke dwaling hebben we die bussen liggend gelast terwijl verticaal 1000 keer makkelijker was geweest. Bijkomend hebben we ons het leven extra moeilijk gemaakt omdat we de steun regelbaar wilden hebben om de cardan perfect te kunnen uitlijnen in hoogte.
Het is uiteindelijk wel gelukt maar dat is wel iets dat we ooit gaan veranderen, nu zeker niet want lassen aan de bodem is uitgesloten in deze fase.
We hebben paarse powerflex bussen gedraaid om het wat elastisch te verbinden maar het is een zeer rigide constructie. Zelfs Dirk denkt dat het overkill is.
Zoals gebruikelijk wanneer we niet 100% overtuigd zijn bleef het luchtfilter gedeelte meermaals s’nachts door Dirk zijn hoofd spoken. Gezien een bepaalde voorhistorie zijn we ook nog altijd “bang” van water, dus grote plassen of heeeel grote plassen mogen ons nooit meer tot opgave dwingen.
Om de ruimte waar normaal origineel de benzinetank zit wat op te vullen hebben we hier onze custom uitlaat pot gehuisvest. Na wat knip en plooiwerk was de behuizing redelijk vlug in de juiste vorm gegoten. Nu was het juist nog een kwestie van een schaap te vangen en de wol vakkundig op te sluiten in de inox behuizing. We hebben nog geen idee hoe het gaat klinken maar dit is alvast hoe het eruitziet.
De nieuwe fuel rails zijn aangekomen … 2 stuks, 1 voor elke rij van 4 injectoren. Zoals eerder gemeld hebben we een rij op de originele plaats en een rij in de carbon airbox.
Vandaag de laatste onderdelen klaar gemaakt om te laten coaten waaronder de schakelstang, versnellingsbaksteunen, sensorwiel voor de launch control, bouten van de schokbrekers achter en een nieuwe regelstang voor de balancebar van de pedalbox.
Wederom een geweldige creatie van onze mechanica goeroe “Nick”. Super compact en zoals altijd tot in de puntjes afgewerkt. We hebben de alu onderdelen ook nog mooi zwart geanodiseerd zodat dit een OEM accessoire van de pedalbox zou kunnen zijn.
Ondertussen zijn er zowat bij elk zichzelf respecterende automerk pedaalsensors te vinden maar dit is in heel veel gevallen een pedaal assembly. We houden niet van plastieken pedalen en het is bovendien estetisch volledig onverantwoord in combinatie met de Tilton pedalbox.
Redenen genoeg dus om weer zelf een eigen creatie te maken gebaseerd op vertrouwde en oerdegelijke P+G sensoren. De P+G sensoren zijn hall gebaseerd en hebben dus een extreem lange levensduur. Zoals al eerder vermeld in een vorig bericht hebben we een kleine electronica ingreep moeten doen om deze standaard sensor te kunnen gebruiken.
