Ondanks alle inspanningen, alle voorbereidingen en vooral het geweldige R-Box team (en dan heb ik het natuurlijk niet over de bemanning) heeft het weer niet mogen zijn. De energiecrisis manifesteert zich niet alleen in de samenleving maar teistert ook het R-Box team.
KP1 Steenberg was al meteen een wake up call en het was meteen duidelijk dat de Sezoensrally niet in de categorie gemakkelijke wedstrijden valt (in geval dat die überhaupt bestaan). Ondanks het prachtige weer had de ochtendstond vooral wisselende grip levels in de mond. Mede door het gebrek aan kilometers in de benen en de extreem lange corona pauze was het bijzonder moeilijk om in het ritme te komen en het volledige vertrouwen te vinden. Vanaf de eerste meters worstelde ik met de auto en van ritme was er hoegenaamd geen sprake. Ik was constant in gevecht met de auto om hem in de juiste richting te houden en gezien dit onze eerste “echte “ wedstrijd was na de grote ophangingsupdate was ik alleen maar gefocust op wat er allemaal mis zou kunnen gaan met schokbrekers, veren en torsiestangen. Een 4de maar minstens even belangrijk item om voeling met de weg te houden zijn de banden maar die had ik zoals een boerenpaard met mega oogkleppen niet in mijn vizier. Niet de meest open mind om een probleem op te lossen maar ik heb er ook geen verklaring voor waarom ik dit bewust of onbewust niet heb meegenomen. Het is een schoolvoorbeeld van tunnelvisie, zelfs meer, ik was volledig afgesloten voor input dus het was eerder een extreme vorm van tunnelvisie, zelfs de suggestie van Isidoor om de bandenspanning te checken voor de start van KP2 heb ik zelfs in de wind geslagen. Ik was te zeker dat het euvel zich enkel en alleen in de ophanging situeerde.
Op KP2 Beek kregen we dan voor het eerst de befaamde maaskiezel onder de wielen geschoven en hoewel ik hier bijzonder naar uitkeek, heeft dit enkel maar tot een groter gevecht met de auto geleid. Het leek wel dat mijn CPU zoveel interrupts kreeg om bomen en andere dingen waar je je pijn kan aan doen te ontwijken dat er op bepaalde momenten geen resources meer over waren om Isidoor’s nota’s te verwerken.
Gelukkig was er service na KP2 en had ik bij mezelf de reset knop gevonden. Broodnodig ook want toen we op de service aankwamen bleek er links achter nog amper lucht in de band te zitten. Wat er wel in zat was een nagelgat dat de perfecte ontsnappingsroute had gecreëerd voor alle lucht die niet houdt van opgesloten te zitten in een donkere ruimte zonder ramen en op de koop toe nog regelmatig wordt samengedrukt. Een begrijpbare actie, ik zou in die omstandigheden ook ontsnappen dus geen hard feelings tov de ontsnapte lucht. Belangrijkste om te onthouden is bij elk probleem om de basis niet te vergeten en in dit geval is dit geen potgrond maar bandendruk.
Na service 1 konden we weer op pad met dit keer voldoende druk in alle banden en zoals verwacht was de handelbaarheid van de M3 er met rasse schreden op vooruitgegaan. Ik had terug vrede met de auto gesloten en voor het eerst in deze rally had ik het gevoel dat ik terug in “charge” was en niet constant de grillen van de M3 aan het corrigeren was.
KP3 Gerdingen ging een stuk beter, weliswaar met veel te veel “kleine foutjes” en tot 2 maal toe een engine stall die ik niet echt kon plaatsen maar gezien mijn zeer matige prestaties op de vorige KP’s onmiddellijk accepteerde als zijnde mijn eigen fouten.
Ik was ook een paar keer totaal de referentiepunten kwijt waardoor we soms veeeeeel te vroeg afremden en dat was veel minder makkelijk te plaatsen dus dat blijft sowieso in mijn geheugen zitten.
We wisten op voorhand dat we geen rol konden spelen om toptijden te laten noteren wegens een gebrek aan ritme en wedstrijd kilometers dus geen probleem om daar vrede met te nemen, ons enige doel was finishen en leren. Wat moeilijker te aanvaarden was voor mezelf was het feit dat ik bleef ik sukkelen met de nota’s, ik kreeg soms niet alles op tijd verwerkt en voor alle duidelijkheid dit had zeker niks met de co te maken. Dit gaat sowieso een groot werkpunt zijn voor mij en ik weet niet zeker of het te wijten is aan de veel te lange corona pauze of een vroegtijdige aftakeling. Laat ons hopen het eerste.
KP4 Goolder was eigenlijk een beetje een herhaling van KP3 qua gevoel, auto okay, navigator okay enkel de piloot liet het hier en daar terug afweten. Teveel foutjes, te onstuimig met momenten en ik heb er zelfs nog een schepje bovenop gedaan door rond te gaan en dan ook nog eens stil te vallen tegelijkertijd. Kwestie van de tijdschade in 1 klap te verdubbelen. Al kan ik voor het stilvallen straks misschien wel een vrijstelling krijgen.
KP5 De Hees zou dan normaal de eerste lus moeten afsluiten en tot 5 sec voor de start was er geen vuiltje aan de lucht. De vlag ging omhoog, helaas ons motortoerental verkoos op hetzelfde moment de tegenovergestelde richting uit te gaan en de BMW bleef roerloos en muisstil aan de startlijn staan tot ieders verbazing. Zeker ook gezien ik ook geen enkel alarm of dergelijke als voorbode voor dit onheil had zien verschijnen.
Muisstil zijn is nu niet meteen de beste eigenschap van onze M3 dus dat zag er niet echt veelbelovend uit. We probeerden terug op te starten maar zelfs het dashboard bleef donkerzwart. Er was geen enkel teken van leven te bespeuren en om het in 1 woord te omschrijven is “pierendood” het eerste wat in me opkomt. Gelukkig zijn we door enkele omstaanders aan de kant geduwd, waarvoor dank ! Totaal verbouwereerd zijn we dan van alles beginnen controleren en na een poosje was de batterij even uit coma geraakt en zagen we enkele tekenen van leven op het dashboard. Helaas alleen maar onheilspellende tekenen zoals een batterijspanning die 7,8V aangaf. Ook al weet je op voorhand het resultaat op zulke momenten weiger je pertinent de waarheid te aanvaarden. We hebben dan ook in een ultieme wanhoopsdaad geprobeerd om de benzinepompen weer aan te schakelen maar dat resulteerde in een pijnlijk gekerm en gekreun in de kofferbak ten gevolge van een zwaar energie tekort en na enkele luttele seconden werd alles terug letterlijk zwart op het dashboard en werd het oorverdovend stil.
De ontgoocheling was supergroot, dit zijn zo van die momenten dat je denkt, nu wordt het tijd om te gaan vissen. (natuurlijk met alle respect voor de vissers onder ons)
Op deze manier gaan we natuurlijk nooit vorderingen maken en dat maakt het zo frustrerend.
We waren natuurlijk wel gewaarschuwd dat we tijdens de winter wel eens zonder elektriciteit konden vallen maar we hadden wel niet gedacht dat ze in het begin van de herfst al eens een test gingen doen met onze M3.
Een dag later is het nog niet 100% duidelijk wat er is misgegaan in Bocholt. Deze keer is het geen kabelbreuk noch een falende alternator. Na reanimatie van de batterij werkt alles weer alsof er niks is gebeurd.
We hebben een vermoeden maar we willen alles tot op het bot uitzoeken en 1000% zeker zijn dat we de oorzaak vinden en verstaan alvorens het te sharen met het wereldwijde web. Wordt vervolgd dus.
Ondanks een veel te korte Sezoensrally hebben we toch een aantal dingen geleerd :
1 Luister altijd naar je navigator als die vraagt om de bandendruk te checken, misschien moet ik dit zelfs veralgemenen naar : luister ALTIJD naar je navigator.
2 Er is voor mij een heel duidelijk werkpunt naar boven gekomen in deze rally en dat is de verwerking van de nota’s.
3 Ondanks onze 2 opgaves op 2 deelnames in de Sezoensrally blijven we dit een bijzonder fijne wedstrijd vinden. Ik ben fan van het parcours, de organisatie verdient zeker ook een pluim en zonder de coronasituatie van dit jaar heerst er normaal gezien de gezelligste sfeer van alle rally’s vanwege mede door de locatie centraal op het kerkplein.
4 Als laatste maar by far de meest belangrijke conclusie. We hebben echt een ongelooflijk uitzonderlijk straf team, dat is kristalhelder. Hoe iedereen meeleeft, ondanks dat niet alles loopt zoals we willen, toch supergemotiveerd en toegewijd blijft, daar kunnen we alleen maar heel dankbaar voor zijn. De ontgoocheling hebben we samen verteerd en doorgespoeld in het zonnetje op de service en na enkele minuten was de sfeer van rouw omgeslagen naar een positieve vibe. Mede door de culinaire verwenning van duivelin doet al Nancy maar zeker ook de veerkracht en positiviteit van iedereen werd er alleen maar naar oplossingen gezocht en werden er al nieuwe plannen gemaakt. Zonder het team stonden we sowieso nergens en zou het onmogelijk zijn om onze hobby uit te oefenen.
What doesn’t kill you makes you stronger en dat is hier heel toepasselijk. Ondanks de groeipijnen worden we iedere keer sterker en Bocholt 2021 is daar nog maar eens een bevestiging van.
Dus vanwege Isidoor en mezelf wil ik het in 3 woorden samen vatten :
Aan het ganse R-Box team MERCI MERCI en nog eens MERCI !! en tot volgend jaar….