Verslag Rally van Haspengouw 2019

Na een een zeer hectische winter-update, met toch wel enkele ingrijpende wijzigingen, keken we natuurlijk erg uit naar een eerste confrontatie met de Haspengouwse betonstroken.

Voor de opmerkzame media watchers was het al langer duidelijk dat voortaan Isidoor Smets de nota’s aan elkaar gaat breien en dat we besloten om ons te focussen op de volledige M-Cup. Door de ervaring van Isidoor wordt de lat onrechtstreeks wel wat hoger gelegd, ook al is het niet de bedoeling mezelf meer druk op te leggen. En al ken ik zelf niets van breien, ik ga mijn uiterste best doen om geen steken te laten vallen.

(Foto’s Wim Becker, Jérome Deskeuvre, Frank Pacqué)

De rest van de wijzigingen gebeurden allemaal aan de wagen. Zo heeft de bimmer tijdens de wintermaanden enkele Weight Watchers sessies gevolgd, met een 30kg gewichtsverlies als resultaat. Op het eerste zicht niet slecht, maar qua BMI zitten we nog verre van ideaal. Vandaag staat er toch nog altijd 120kg teveel op de teller. Ondanks het overgewicht voelde de auto stukken beter aan in vergelijking met eind vorig jaar. Met dank aan Mats van den Brand die ons super geholpen heeft!

Het weer was natuurlijk ook uitzonderlijk goed, wat het parcours een stuk minder tricky maakte. Maar vooral tijdens de eerste lus waren er toch nog wel wat vochtige situaties, zodat hier en daar enige terughoudendheid geen overbodige luxe was. Gelukkig was er Isidoor om mijn gebrek aan ervaring te compenseren zodat we zonder kleerscheuren en vooral tevreden aan de finish in Gingelom stonden.

Ik had weinig of geen aanpassingsverschijnselen, behalve een iets te onstuimig rem-maneuver in de eerste meters. (Ik laat in het midden of dit door koude banden of mijn jeugdig enthousiame kwam :-)) We zaten qua ritme meteen in de goeie flow en de sfeer in de auto was heel ontspannen en amusant. Door onze wijzigingen aan koppeling en uitlaat bleek de BMW ook veel relaxer, soepeler en vooral een stuk stiller. Ik heb onze trommelvliezen nog nooit zo happy geweten.

KP2 Neerlanden verliep ook behoorlijk, met uitzondering van de supergladde kassei-retro waar ik een totaal verkeerde tactiek koos. Ik wist dat de grip op de gepolierde kasseien quasi nul was en wou absoluut een tête-à-queue, door iets te enthousiast aan de handrem te hangen, vermijden. Ik ging veel te vroeg in de ankers en daarna ging ik terug op het gas wanneer de neus van de auto nog helemaal in de verkeerde richting wees, met zwaar onderstuur als gevolg. Super veel tijd hebben we er niet mee verloren, maar het was meer dan teleurstellend voor de toeschouwers. Behalve deze kleine hapering, bleef het goede gevoel ongewijzigd en met de 2 stukjes onverhard erbij werd het ook duidelijk dat de BMW zich ook hier duidelijk in zijn sas voelt. Idem voor de bemanning trouwens, wat het fun gehalte zeker ten goede kwam!

Op KP3 Heers waren we even uit balans. Nog voor het opgaan van het onverhard vond onze gaspedaal engelbewaarder het verschil tussen pedaalstand en de schuifpositie te groot en ging weer in safe mode. Een euvel waarvan we dachten dat het volledig van de baan was na de GTC rally vorig jaar. Er zat niets anders op dan het gekende ritueel te volgen: een volledige reset uitvoeren (lees powercycle), met als gevolg een goede 30 seconden aan de kant en vooral een flinke opdoffer inzake chrono. Niet dat we daar momenteel zwaar op gefocused zijn maar een fijn gevoel is het zeker niet. Vooral omdat we overtuigd waren dat het probleem van de baan was, was dit niet zo bemoedigend. Ondertussen hebben we de oorzaak ondekt en was het geen herhaling van de problemen die we in de GTC hadden. Een niet 100% correct geprogrammeerde sensor was verantwoordelijk voor het trollengedrag.

Op KP4 Horpmaal waren de STC trollen terug tot rust gekomen en gedroeg het gaspedaal zich opnieuw voorbeeldig. Gelukkig, want dit probleem zouden we niet kunnen verhelpen tijdens de service. Ook de rust in de auto keerde vrij snel terug, zodat we volop konden genieten van de kleurijke landschappen en dito fruitbomen. Horpmaal vond ik trouwens ook de makkelijkste KP. Desalniettemin hebben we toch ook weer wat tijd laten liggen hier, ditmaal door een tragere, maar heel sportieve deelnemer die netjes aan de kant was gegaan. Lus 1 zat er op en we waren best tevreden, jammer van Heers maar voorlopig was de chrono nog onze vriend, dus echt zwaar tilden we er niet aan.

Normaal gezien mogen de verbindingen niet stresserend zijn, maar omdat de wagen dan in road modus staat, zien we heel wat meer parameters m.b.t. de algemene gezondheid van de BMW. Ook al was de hartslag normaal, de toestand van de batterij was dit helemaal niet. Nog voor de refuel kregen we de melding “alternator problem”. Het leek alsof de geschiedenis zich herhaalde, want in de EBR hebben we ook moeten opgeven door een alternator issue.

Verrassend, want zowel de alternator was brand new en we hebben onszelf met kerst een uit de kluiten gewassen LiPoFe batterij cadeau gedaan, net met de bedoeling electrische problemen zoveel mogelijk uit te sluiten. Gelukkig startte de S14 zonder enig probleem na de refuel, maar de teller was ondertussen onder de 13V gezakt terwijl dit in normale omstandigheden tussen de 14.4V en 14.6V hoort te zijn. Wetende dat dit type Lithium-batterij zich kotsmisselijk begint te voelen als de spanning beneden de 12V duikt, waren we toch iets meer dan bezorgd en vooral ook heel blij toen we onze vriendjes in het service park zagen.

Gezien onze service crew ondertussen meer dan behoorlijk getrained is op het vervangen van alternators (dankzij de EBR), zat er binnen de kortste keren een nieuw en fris exemplaar op en werd na een korte check bevestigd dat de energiebron terug geladen werd. Wederom een dikke pluim voor de super geoliede service crew die vanaf 2019 ook uitgedost is in een nieuwe R-Box outfit.

Een van de voordelen van Lithium technology is dat de oplaadtijd heel beperkt is en dat zagen we al bevestigd op het podium. Na dik 20 minuutjes laden was de meter al geklommen tot over de 13V. Zowel Isidoor als ik hadden er terug het volledige vertrouwen in, zelfs zover dat Isidoor al zen charmes in de schaal had geworpen om onze voorganger te overtuigen een minuut te laat in te klokken vanwege de inhaal hinder, maar helaas zonder resultaat. Ik wil in het midden laten of het door een gebrek aan charmes was of omwille van andere niet verdergenoemde redenen. 🙂 Maar zoals elke doorwinterde co legde Isidoor zich niet neer bij deze weigering en voor de prijs van 10 seconden straftijd kregen we toch onze 2 minuten marge.

Gingelom 2 ging al een stuk vlotter. Ondanks de 2 minuten haalden we wel wederom onze voorganger in. Gelukkig ging die weer sportief aan de kant, wat het tijdsverlies sterk beperkte. Ook onze batterij bleef in topconditie dus iedereen blij. In Neerlanden volgde min of meer hetzelfde scenario: een betere chrono, maar nog altijd een hapering aan de kassei-retro.

Op weg naar de refuel was het wederom “red alert” en de boosdoener was opnieuw hetzelfde alternator alarm. Twee hartaanvallen later beseften we nog steeds niet hoe twee nieuwe alternators het konden begeven na twee proeven. Gelukkig geraakten we weer tot in de service en daar hebben we dan gezien dat het probleem niet in de alternator zat, maar in de riem. Door een nog steeds onverklaarbare reden, rekte de riem telkens uit waardoor hij begon te slippen en de alternator niet meer voldoende laadde. Nadat die opgespannen was, bleek alles weer okay.

Op Gingelom 3 werd de tijd weer iets scherper gezet ondanks een paar aarzelingen van mijnentwege wegens een kortsluiting in mijn hoofd. We hadden tijdens de service achteraan nieuwe rubbers gemonteerd, wat gedurende de eerste meters voor wat minder grip zorgde en ik iets teveel met mijn banden bezig was in plaats van braaf te luisteren naar de perfecte instructies van Isidoor.

Op Neerlanden 3 had ik terug het volle vertrouwen in de banden en ging alles goed, tot ik iets te enhousiast op het gas ging na een links 30 met als resultaat en kort ommetje door een Haspengouwse akker voor de prijs van een handvol seconden. Ondanks deze onvoorziene uitstap hebben we toch nog een beetje de tijd aangescherpt en hebben we ons vooral kostelijk geamuseerd. Kortom, iedereen blij, tot we weer naar road modus gingen en wederom na enkele kilometers “alternator problem” zagen verschijnen op het scherm.

We zijn gestopt op de verbinding (toevallig op de chaussée d’amour) en onder de motorkap gedoken om wederom vast te stellen dat de riem terug langer was geworden.  Ik wil nu best begrijpen dat er regelmatig dingen langer worden op de chausée d’amour, maar van onze riem hadden we dat helemaal niet zien aankomen. Gezien we de laatste twee proeven met licht moesten rijden, waren we er helemaal niet gerust in dat we het deze keer gingen redden tot in Landen.

En helaas was de vrees volledig terecht: nog voor de TK van Heers viel de stuurbekrachtiging uit. Ik wist dat als de spanning onder een bepaald niveau zakt, de stuurbekrachtiging zonder enige vorm van overleg er de brui aan geeft en haar mening enkel en alleen wil herzien na een volledige reset (lees: powercycle). Als er nu iets is dat we echt niet wilden doen in zulke situatie dan was het op dat moment de motor afleggen om te resetten. Dat had ongetwijfeld game over betekend.

Na rijp beraad besloten we de laatste twee proeven in eco-modus te rijden, om enerzijds onze ecologische voetafdruk te verminderen, maar vooral ook om onze kansen te verhogen terug in Landen te geraken. De eco-modus van de BMW zorgt ervoor dat de versnellingsbakolie niet meer door de koeler wordt gestuwd, de versnellingsbak fan uit gaat, enz. Aangezien de stuurbekrachtiging al in staking was gegaan en we daardoor toch heel behoedzaam moesten rijden, dachten we dat dat ook nog wel ging lukken met enkel de parkeerlichten aan.

Ik moet er wellicht geen tekening bij maken, maar dit waren ongetwijfeld de twee langste KP’s van de rally. Ik was absoluut niet meer bezig met rally rijden. Ondanks dat Isidoor onverstoord en even enthousiast de perfecte nota’s bleef prevelen, absorbeerde ik niets meer en was ik enkel aan het zwoegen om de auto op de baan te houden. Een beetje alsof we met een elektrische auto op pad waren. Door het heel korte stuurhuis was het bijna ondoenbaar de auto in de juiste richting te krijgen en bijkomend moest ik heel subtiel omspringen met het gaspedaal want corrigeren ging sowieso te traag. Om dan nog maar te zwijgen over de beperkte zichtbaarheid door het gebrek aan licht. Het was dan ook een flinke mentale opsteker voor ons en het team om in deze omstandigheden toch nog te finishen.

Hoewel we zoals verwacht nooit vooraan in de M-cup hebben kunnen meedraaien, eindigden we op een verdienstelijke 4de plaats. In mijn ogen niet echt terecht, maar zoals het bekende spreekwoord zegt: je kan een fazant wel scheren, maar daarom kan hij nog niet kaarten. De prijzen worden pas verdeeld na de finish.

Wij hebben in ieder geval een fantastisch weekend beleefd en Isidoor en mezelf willen dan ook iedereen dubbel en dik bedanken voor de steun en het harde werk! Zowel de service crew, de catering, de fotogra(a)f(en) en natuurlijk de supporters!!

Dank jullie wel en see you in Tielt!